bazen geçmiş öyle beklenmedik anlarda çıkıyor ki karşımıza. sabah erken saatlerde tek başına yapılan bir vapuır yolculuğu, havanın rengi kokusu, boş sıralar, denizin sakinliği hafif esen rüzgar, yüzüne çarpan serinlik, bir anda 4 sene öncesine, o zamanın beklenti ve hüzünlerine götürüyor insanı. iskeleye yanaşırken vapur, başka bi zaman dilimine inmeyi bekliyor insan.
hafıza çok garip, her şeyi sürekli bozuyor belki ama bazı anlar kazınıyor belleğimize ve ufak bir ipucuyla yineliyorlar kendilerini.
bazen bir defter, bazen bir fotoğraf, bazen bir gökyüzünün rengi... bütün hisler o anki gerçeklikleriyle çıkıyorlar karşımıza biz istesek de istemesek de.
bütün yoğunluyla, gerçekmiş gibi.