bu gün düşündümde, acıyı yazmak kolay ama mutluluğu zor. tam tersine acıyı görüntülemek daha zor mutluluğu kolay gibi geliyor. fiziksel acıdan bahsetmiyorum. yani tabi tamamen bana ait bi düşünce. ama acıyı içerde yaşamayı seviyoruz. dışarı göstermemeyi seviyoruz. kendi kapalı kapılarımızın ardında seviyoruz acımızı. acımızı onunla ve bi parça kağıtla beraberken seviyoruz ama yanımızda acımızı görebilecek birileri varken yokmuş gibi davranıyoruz acımıza, acımızı görmezden geliyoruz. acımızı bize acımak için kullanmalarından korkarak saklıyoruz. mutluluğumuzu saçıyoruz oysa. mutlu olduğumuzu görsün herkes ve mutluluğumuzla ne kadar şanslı olduğumuzu bilsinler istiyoruz. bunun bahşedilmiş bişey olduğunu biliyoruz. yalnızken mutluluk o kadar da sarsmıyor bizi. gülümzeyişimizi başkalarına sunmak için kullanıyoruz. odaya kapanıp aptal aptal sırıtmak için değil. peki ne diye anlattım şimdi bunları? öylesine işte.