indeks

çalışmayı hiç özlemedim ama insanları çok özledim. berrini özledim çok, kumpas kurup mutfağa kaçmalarımızı, sarılıp ağlaşmalarımızı, gizli gizli çevirdiğimiz işleri, içimdeki herşeyi ona söyleyebilmeyi, hayal kurmayı, onu bunu çekiştirmeyi, sakinleştirmeyi ve sakinleştirilmeyi. sonra eseni özledim, her sabah mutfağa ışık saçarak girmesini, hep güzel ve bakımlı görünmesini, işvesini cilvesini. hakanı özledim, deli deli bakmasını, ona buna sataşmasını, laf dalaşına girmeyi, msnde sözleşip mutfakta buluşmayı. umutu özledim, her durumda destek olmasını, yol göstermesini, yeşimi anlatmasını, esprilerini. diğerlerinide özledim. bi de görgünle aynı iş yerinde olmayı özledim. artık ne okul var ortak, ne iş. taşınıcak bi de yakında unutucak beni biliyorum. :(