herneyse
bide aynı yokuşun başında bir sokak tezgahı olan -hemen hsbcnin yanında- bir adam var. süfer meyvalar satıo hep. çilek varken en güzel çilek onundu, şimdi en güsel şeftaliyi o satıo. yaşlıca bi adam. saçları beyaz ve ortası dökülmüş. hafif siyah teller var şakaklarından geriye doğru. eskiden öğretmen ya da devlet memuruymuş başka bir türlüsünden gibi bir hali var. adamın benim için ayırt edici özelliğiyse çocukluğumdan bir karaketere benzemesi, ki o kişi de anto dede.
anto dede amcamım karısı florence yengemin babası. tanışmadan önce fotoğraflarından ve fransaya gidip bi süre amcamda kalan abimin anlattıklarından biliyordum ve inanılmaz sevimli çok süfer bi insan olduğuna inanıyordum. ilkokuldaydım ve anto dede benim içim hayalini kurduğum dede figürüydü. eğlenceli, ilgili, şakacı sıcak süfer biri -üstelik kendi torunu olmayan çocuklara bile öyle davranan biri. işte bu şeftalici amca da aynı anto dedeye benzio ve ben sırf bu yüzden diğer yerlerden daha pahalı olmasına aldırmadan meyvalarımı ondan alıyorum.