uzun yolları özledim. otobüste herkes uyurken, kulağımda müzikle camdan dışarıyı seyrettiğim, kafamdaki düşüncelerin ve anıların sırayla resmi geçit yaptığı, sonra hebsinin birlikte gecenin ilerleyen saatlerinde kendilerini alkole vurup bağırarak ve şımarık şımarık konuşmalarını özledim.
bu hissi yoldan başka hiç bir şey veremez insana. o kalabalığın içindeki mutlak yalnızlığı, hiç bir şey yapamıyor olmayı, her şeyinizin aslında hiç tanımadığınız bir adamın elinde olduğunu bilme hissini.